Nog half in dromenland word ik gewekt door een oorverdovend alarm. Ik schrik op uit mijn slaap. Gedesoriënteerd kijk ik de kamer rond, niet meteen wetend waar ik me bevind. Wanneer het tot me doordringt dat ik me in mijn eigen, vertrouwde bed bevind en blijkt dat die verdomde wekker aan de oorzaak ligt van het abrupt beëindigen van een toch wel mooie droom, klop ik gefrustreerd op de standby-knop van het toestel. Die handeling zorgt ervoor dat het alarm, een geluid dat trouwens door merg en been gaat, afsterft en de stilte wederkeert.
Starend in de duisternis denk ik terug aan de droom van daarnet. Slapen zal ik toch niet meer. Er scheelt altijd wel iets. Vannacht werd het elektriciteitsnetwerk lamgelegd door een storm, vorige week door een fout bij werkzaamheden, de maand ervoor was het een vogel die stom genoeg bleek om zich te laten elektrocuteren door één van de elektriciteitsdraden. Ik vraag me af of zoiets wel mogelijk is. Waarschijnlijk niet, men verzint de meest onmogelijke dingen om de enige echte waarheid te verbergen: de techniekers uit het boerengat waarin ik leef, zijn klungels. Niet eens in staat om de bevolking langer dan een maand van stroom te voorzien. Klojo's zijn het. En elke keer word ik weer weggerukt uit welk dromenland ik ook verkeerde door het snijdende alarm van mijn op hol geslagen wekkerradio. Ik kan je verzekeren, na zo'n hartstilstand te hebben overleefd, doe je geen oog meer dicht. En dus denk ik terug aan de droom van daarnet. Een vredige droom, zonder overbodige elektronicatoestellen. Zonder wekkerradio's. Denkend aan zo'n mooie droom, voel ik mezelf weer wegglijden in de slaap waarvan ik dacht dat ik ze niet meer zou kunnen vinden en bedenk opeens dat ik in plaats van de standby-knop wel eens de snooze-knop zou kunnen ingedrukt hebben. In het donker verwar je die wel eens met elkaar. Maar het is te laat. Ik glijd steeds dieper weg. Weg van de volgende hartstilstand die me binnen dit en 20 seconden zal overvallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten