La pesadilla

Deze keer geen fictie, maar pure realiteit.

Op mijn twaalfde kreeg mijn oudere zus een beugel. Ik was gefascineerd door de blinkende blokjes op haar tanden, en misschien zelfs wat jaloers ook. Maar de pijn die zij door die stalen constructie te verduren kreeg, die in vergelijking met een gebroken arm of een schotwond misschien wel niets voorstelt, was niet te zien aan de buitenkant. Hoe zeer ze mij ook probeerde te overtuigen van haar lijden, ik kon me niets voorstellen bij wat zij voelde en ik minimaliseerde het dan ook allemaal. Wat ik op dat moment echter niet wist, was dat mij enkele jaren later hetzelfde lot te wachten zou staan.

Ik was denk ik zestien, toen ik te horen kreeg dat mijn kaak te ver naar voren staat. Dit zou later voor problemen kunnen zorgen, zoals een soort van artrose of klachten over mijn kaakgewricht. Daarom werd een operatie voorgesteld. Op dat moment leek alles nog zo ver weg, de tandarts en chirurgen die ik vanaf dan maandelijks, soms zelfs wekelijks te zien kreeg, konden me wel vertellen wat zo'n operatie allemaal inhoudt, maar echt beseffen wat me te wachten stond deed ik niet.

Nu ben ik bijna achttien, en volgroeid. Dat laatste betekent dat het tijd is voor de operatie, aangezien die pas kan uitgevoerd worden wanneer je gestopt bent met groeien, omdat ze anders niet veel zin heeft. Ik ben al iets meer dan een jaar de niet zo trotse eigenaar van een reeks blokjes, en mijn gebit begint eindelijk aan de normen van wat men verstaat onder een 'mooi gebit' te voldoen. Maar ik heb nog een lange weg te gaan. Er wacht mij een toekomst die waarschijnlijk zeer voordelig voor zowel mijn gezondheid als mijn aangezicht zal blijken, maar op dit moment is het vooral een toekomst die mij 's nachts teistert, in mijn dromen.

De uiteindelijke operatie is gepland op 4 juli. Dat willen zeggen dat ik nog zo'n drie weken te gaan heb, voor het zover is. En toch lig ik er al wakker van. Alles leek altijd zo onrealistisch. Tot een tweetal weken geleden.  Na een zoveelste controle in het ziekenhuis, waarbij wederom afdrukken en foto's van kaak en gebit werden genomen, kwam het besef. En ik kon alleen maar huilen. Een ongekend gevoel van angst overmeesterde mij, ik liet de tranen de vrije loop. Het feit dat er altijd een kans is dat er iets misloopt, maar vooral de onwetendheid over hoe het gaat zijn na de operatie, of ik wel ga kunnen eten, slapen, lachen, praten, maakt mij bang.

Waarschijnlijk maak ik me zorgen om niets, heel deze cirque is ten slotte voor mijn eigen goed. Ik heb al veel mensen de operatie met succes zien doorstaan, en ik heb dus geen reden tot paniek. Maar zelfs die wetenschap houdt de boze dromen niet weg...