Vijf voor twaalf

Twaalf uur 's nachts en het scherm van mijn pc verlicht de kamer nog veel te fel voor dit uur van de dag. Mijn ogen worden waziger met de minuut, maar ik vind de moed niet om ze van het scherm af te sleuren en de computer voor eens en voor altijd af te sluiten. Nu ja, toch tot morgen alleszins. Terwijl ik kostbare slaapuren verspil aan nutteloos surfen, speelt de muziek van Mina Tindle zachtjes af op de achtergrond. Eigenlijk vind ik haar best wel leuk, ze heeft een heel erg zachte en warme stem. Ze doet me zelfs een beetje denken aan Laura Marling. Deze gedachten en nog veel meer brol glijden dus door mijn hoofd om twaalf uur 's nachts, op een uur waarop ik normaal gezien al lang in dromenland lig, waar draken, feeën, dwergen, pratende honden en heksen als een lust voorbijvliegen, -zweven of -lopen. Maar niet vannacht. Vannacht is anders. Vannacht voel ik me anders.

Het is een jongen. Natuurlijk is het een jongen! Welke wezens zorgen er anders voor dat je eetlust verdwijnt terwijl de kilo's er blijven aanvliegen en je nachtrust mateloos verstoord wordt?! Alleen zij hebben deze opmerkelijke gave, die ik toch eerder een vloek dan een gave zou noemen, maar kom, wat ik denk is bijzaak. Wat ik voel is wat telt nu. Alleen is het onmenselijk moeilijk om gevoelens om te zetten in letters en woorden. Nergens hebben wij vrouwen meer moeite mee dan met het uitdrukken van gevoelens. Maar geef toe, mannen en empathie? Dat is toch ook niet echt een goede combinatie, om het met een understatement zo te noemen. Om toch nog even terug naar die jongen te gaan: hij behoort tot diegenen die geen empathie kennen. Ik ben geen hatelijk persoon, maar er is één ding waar ik niet tegen kan: ze moeten niet met mijn voeten spelen. En dat is exact iets wat jongens wel doen. Vooral die ene jongen. Het ergste is eigenlijk dat hij het achteraf helemaal niet waard bleek te zijn. Net zo'n grote L als zijn ego groot is. Ik ben blij dat ik nu met trots kan zeggen dat ik zijn meisje NIET ben. Liever mijn zelfrespect dan zijn walgelijk karakter.

En zo besloot ik om vijf na twaalf (een mens kan nogal veel bedenken op vijf minuten tijd) mijn computer af te sluiten en onder de warme, wollen dekens richting dromenland te varen. Die nacht zou ik niet dromen van neergestorte vliegtuigen of erger: valse jongens. Die nacht zou ik dromen van een nieuwe ik, een ik die voor zichzelf opkomt, maar vooral trots is. Trots op het feit dat ik ondanks alles toch mezelf ben gebleven.