Insomnia

Haar blik werd wazig, haar ogen vielen bijna dicht. De slapeloze nachten die haar de voorbije dagen niet alleen  enorme migraine-aanvallen bezorgden, maar ook wegrukten uit de realiteit bleven zich maar opstapelen. Ook deze nacht was het niet anders, en met haar hoop op een goed uitgerust lichaam verdween ook haar strijdlust. Amper drie uur 's middags was het. Toch liet ze zich deemoedig zakken in de armen van de haar plots overvallen slaap. In het midden van haar sollicitatiegesprek.

Ze was er alweer in geslaagd om een unieke kans in haar leven te vergooien. Haar hoop op de job van haar leven verdween met de noorderzon toen ze kwijlend wakker werd, omringd door zo'n vijftal zakenmensen met een enorme sadistische glimlach op hun gezicht. Ze kon zichzelf wel pijnigen, haten, slaan, vervloeken van schaamte. Met een spottende vinger werd ze de deur gewezen, terwijl de moed steeds dieper in haar schoenen zakte. Voor de ingang van het torenhoge gebouw bleef ze even staan. De frisse lucht deed haar deugd. Ze ademde nog één keer diep in om vervolgens de eerst voorbijrijdende taxi te lonken en de chauffeur instructies te geven. 'Waar naartoe, mevrouw?'. Ze dacht aan de drie volgende managers die op haar wachtten, maar ze wou niet nog eens een sollicitatieblunder begaan, en beval de chauffeur om haar thuis af te zetten.

Thuisgekomen schopte ze haar schoenen uit, het paar vloog in het rond. Een ervan kwam op de stoof terecht, de andere viel recht in de drinkbak van Gerrit, haar hond. 'Wat is het toch mijn geluksdag vandaag!', zei ze bij zichzelf. Ze keek besluiteloos om zich heen, naar de berg afwas die al drie dagen op haar stond te wachten, naar de volle mand met kleren die allemaal nog gestreken moesten worden, naar Gerrit, die voor de zoveelste keer weer in huis geplast had. Compleet moedeloos en uitgeput liet ze zich op haar bed vallen. Vandaag doe ik niets meer, dacht ze bij zichzelf. Haar ogen waren amper gesloten, of ze gleed al weg in een hele diepe slaap.